برگِ باران وُ ستاره - رضا بی شتاب

برای دانشمندِ بزرگِ ایرانزمین فیروز نادری
فیروز جان می بینی!مریم میرزاخانی و کیان پیرفلک به دیدارِ تو آمده اند،ای آنکه دیدارت؛رنگین کمانِ عاشقانِ بیدار وُ دلدارست!
حافظ آغوش گشوده که بیا
داغِ من تازه مکن بادِ صبا
دور بودی از من وُ از شهرِ خود
می شناسم چهره ات را آشنا
دردِ دوری با عزیزانم چه کرد!
ای بلندآوازه در مینای ما
مرگ را باور کنم اما بگو
رازِ مرگت چیست آخر رهنما!
زندگی آزرده از این روزگار
این بدی ها را بِهِل از در درآ
کوچه باغ وُ چشمۀ شعر وُ شراب
برگِ بارانزده پُر شور وُ نوا
فالِ گردو نانِ سنگک گوجه سبز
کودکی ها آرزوها انزوا
در خیابانها دویدن روز وُ شب
خانه ها وُ کوچه ها بی انتها...
ای که شاداب ترین غنچۀ باغ
از تو می گوید وُ دل پُر غوغا
خاکِ این خانه صدایت زده است؟
که شکوهت شده پیدا همه جا
ای شکوفنده تر از بذرِ بهار
آسمان کرده خطابت؛ یکتا!
جانِ گُل عطر تو دارد به وجود
از شکوفاییِ نامت زیبا
فلک از فکرِ تو در جوش وُ خروش
نغمه در نغمۀ جان شد پیدا
رفتنت سوگِ دگر در دلِ یار
اشک ها می چکد از چشمِ خدا
همه غوغایِ غم وُ درد و دریغ...
تیره شد آینۀ بی رؤیا
گر سخن ناله کند از غمِ دوست
بغضِ باران بدمد در دریا
سخن افسرده شد از داغِ غمت
که فراقِ تو زَنَد سازِ عزا
تا سیه پوش شده ابرِ زمان
کهکشانها همه رقصان شیدا
حُرمتت مِهر وُ مَه آورده به یاد
اختران بسته صف اینجا جانا!
شده تابوت تو اینک جاری
بر سر وُ شانۀ گل با نجوا
جاودان نامِ تو پاینده شود
نرَوَد یادِ تو از یادِ خدا
مردمان نامِ ترا می دانند
دانه از عشقِ تو گردد دانا
یکشنبه 21 خردادماه 1402///11 ژوئن 2023