بهروز سورن: ملیحه تیره گل یار و همراه صمیمی ما درگذشت!
هنوز جوهر کامنت دوستانه و صمیمی ملیحه پای مطلب منتشر شده از سوی گزارشگران خشک نشده بود که خبر درگذشت این عزیز را دریافت کردم. ملیحه, ناظر و همراه شورای مستقل همبستگی با جنبشهای اجتماعی در ایران بود. او را دیر شناختم و بارها و بارها خود را سرزنش کردم که چگونه دهه ها در دنیای مجازی سرگردان چرخیده ام و اینگونه انسانهای شریف و فرهیخته را از نزدیک نشناخته ام؟ از تجربیاتشان نیاموختم و با ادبیات تبعید کمتر آشنا شده ام. با انسان های والائی که هر واژه و کلمه را دهها بار مز مزمه میکنند و سپس آغاز به سخن می کنند. انسانهایی که هر یک و در حد توان بار سنگین تعهد و وظیفه شناسی را نسبت به اینده گان بر دوش خود حمل کرده اند و افتخار افرین و تا پای جان دین خود را به ادبیات و فرهنگ سیاسی مردم کشورمان ادا کرده اند.متناوب با او مکاتبه داشتم و هرگز او را از نزدیک ندیدم و هنوز فرسنگ ها با شناخت نظریات و تعلقات فکری اش فاصله دارم.
ملیحه تیره گل شاعر و پژوهشگری بود که در زمینه های ادبی و هنری تلاشها و خدمات بسیاری به ادبیات تبعید کرد و حتی در شرایط سخت بیماری نیز از این کوشش ها دریغ نکرد. نا آرام با تبعید زندگی کرد و همراه آن شد. از آثار او مقدمه ای بر ادبیات تبعید و سپس چهارده جلد از کتاب روایتی از ادبیات تبعید بود که لینک آنرا در سایت آگاهی نیوز می بینید. ملیحه رنج بسیاری برای نوشتن این کتاب کشید و همچنان و همچنان نوشت تا شاید در اختیار نسلهای جدید برای شناخت تاریخچه ادبیاتی ایرانیان در تبعید قرار بگیرد. افسوس که خاموش شد و این زنجیره نگارش پایان یافت.
ملیحه اما پر از احساس و صمیمیت بود. با هر نوشته و هر واژه ای امیدبخش و انگیزه بخش, مخاطب را به تداوم فعالیتش تشویق میکرد. ملیحه الهام بخش و مشوق من نیز بود و به یاد او جوهر این قلم را مجددا پر میکنم. متون منتشر شده از ملیحه را میتوان در سایت غرفه آخر که لینک آن مدتهاست در بخش پیوندهای سایت گزارشگران منعکس شده است, مشاهده و ملاحظه کرد. راهنمایی ها و نظرات مثبت ملیحه بارها مورد استفاده فراخوان ها و کارزارهای سایت گزارشگران قرار گرفت.
با دنیایی از قدردانی و سپاس از زندگی پربار این نویسنده و شاعر گرانقدر!
یادش گرامی و زنده باد!
بهروز سورن
24.5.2020
بخشی از نامه های او که در بخش کامنت های سایت نیز با توافق اش منعکس شده است
من این متن را تأیید میکنم جناب سورن. چرا که سوز و داغ نویسنده ی آن بر قلب و روان من هم میپیچد. و این داغ را بهتر از این نمیتوان نشان داد
جناب سورن گرامی؛ در این غم و اندوهِ هنگفت و نازُدودَنی با شما و با همهی خانوادههای جانباختگان شریک هستم.
با آرزوی روزی که تمام زوایای این فاجعه به اطلاع تمام مردم ایران- مخصوصاً نسل جوان- برسد.
ملیحه تیره گل
آخرین کامنت ملیحه
درست است جناب سورن گرامی که «نسل جوان از تجربیات نسل های پیشین خود هیچ انتظاری نباید داشته باشد و دست به کمر خود روی پای خود باید استوار شود.» بادا که چنین باد!
